W dniach 7 i 8 października 2021 r. odbyła się coroczna konferencja dotycząca ochrony konsumentów organizowana przez unijne organy nadzoru: EBA (banki), ESMA (rynki kapitałowe) i EIOPA (ubezpieczenia). Tematem konferencji była ochrona konsumenta w cyfrowym świecie, a zainaugurowało ją wystąpienie pani Mairead McGuinness Europejskiej Komisarz ds. stabilności finansowej, usług finansowych i unii rynków kapitałowych. Podczas konferencji można było zapoznać się z poglądami przedstawicieli konsumentów, krajowych i unijnych organów nadzoru oraz dostawców usług finansowych i cyfrowych. Wystąpienia i dyskusje dotyczyły adekwatności „analogowych”

W styczniu 2021 r. Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego sformułowała pytania dotyczące spraw „frankowych”, na które odpowiedzieć miała Izba Cywilna Sądu Najwyższego w pełnym składzie. Pytania dotyczyły m.in. kwestii możliwości domagania się przez bank wynagrodzenia za korzystanie przez kredytobiorcę z udostępnionego mu kapitału na podstawie umowy, która następnie okazała się nieważna. Podjęcie uchwały kilkukrotnie przekładano, a obecnie wyznaczona data to 2 września 2021 r., przy czym nie jest pewne, czy zostanie ona w tym dniu podjęta. Oczekując na posiedzenie całego składu Izby Cywilnej, Sąd Najwyższy nie zaprzestał

W 2021 r. TSUE wydał kilka orzeczeń, których treść może mieć znaczenie dla „frankowiczów”. Przede wszystkim Trybunał orzekł, że już samo obarczenie kredytobiorcy ryzykiem przez bank może być uznane za niedozwolone. Tym samym stosowanie do dokonania przeliczeń w ramach umów powiązanych z kursem waluty obcej nawet obiektywnych, niezależnych od banku kursów walut (np. ogłaszanych przez NBP) może nie mieć znaczenia dla ustalenia, że sam mechanizm przeliczeń był niedozwolony. Trybunał wskazał, że obarczenie konsumenta ryzykiem kursowym bez odpowiedniego poinformowania go o tym ryzyku i jego możliwych

7 maja 2021 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę w sprawie pytań Rzecznika Finansowego dotyczących rozliczania umów „frankowych” w przypadku stwierdzenia ich nieważności (sygn. akt III CZP 6/21). Potwierdzone zostało obowiązywanie tzw. „teorii dwóch kondykcji”, tzn. że roszczenia banku i kredytobiorcy są niezależne i sąd powszechny orzekając w sprawie frankowej nie powinien z urzędu uwzględniać salda wzajemnych zobowiązań. Jednocześnie Sąd Najwyższy stwierdził, że bank może domagać się zwrotu wypłaconego kredytu od momentu, w którym umowa stała się trwale

W dniu 29 kwietnia 2021 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok (sygn. akt C-19/20) w odpowiedzi na pytania prejudycjalne Sądu Okręgowego w Gdańsku. Pytania dotyczyły kilku kwestii związanych ze sprawami „frankowym”, m.in. przedawnienia, wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz „naprawiania” umowy poprzez usunięcie fragmentu niedozwolonego postanowienia. TSUE orzeka o wykładni prawa Unii Europejskiej. Z tego względu nie jest zaskoczeniem, że Trybunał uchylił się od odpowiedzi na pytania, które nie dotyczą prawa UE, tylko prawa krajowego. Dyrektywa 93/13/EWG, która stanowiła podstawę wprowadzenia do prawa polskiego art.